પવનમાં ફરફરતા પાના એની વચ્ચે ઉપસતી એક ચિત્રવાર્તા. હવામાં ઉડતો એક તાશના પત્તામાંથી ટપકી પડેલો ચોકટનો આકાર, એની નીચે લટકાડેલી ધાતુની ચાવી અને એમાંથી આવતો વીજળીનો કરન્ટ !
કરન્ટ ! યસ, આંચકો. બેન્જામીન ફ્રેન્ક્લીનના આ જગમશહૂર પ્રયોગનું વાંચન, અને પતંગ સાથેનું એ પહેલું અનુસંધાન ! જ્યાંની સ્મૃતિઓ કારના કાચ પર બાઝેલા શિયાળુ ઘુમ્મસના હિમકણો જેવી ઝાંખપમાંથી આવે, એ ઉંમરે આંખોમાંથી હાથ સુધી પહોંચેલો એક સળવળાટ… પતંગ !
ના અમદાવાદ, ના સુરત, ના રાજકોટ… અઢી-ત્રણ દસકા પહેલાના ગોંડલ ગામમાં મકરસંક્રાંતિએ પતંગો કરતા રૂપિયાના સિક્કાવાળી તલની લાડુડીઓ, ખીચડો અને લીલું ઘાસ ચાવતી કથ્થાઇ ગાયો જ વઘુ દેખાતી. પતંગબાજીની ધમ્માલ કમ્માલ સાહિત્યકારોના વર્ણનોમાં વાંચવા જેવડી પણ હજુ ઉંમર નહોતી.
અને ભાદરવા મહિનામાં એક સાંજે મમ્મીની આંગળી પકડીને ઘાસને પગના અંગૂઠા તથા આંગળી વચ્ચે ભરાવતો ચાલતો હતો, ત્યાં મેદાનમાં ત્રણ છોકરાઓ થીંગડાવાળા કપડે, થીંગડાંવાળી એક પતંગ ચગાવતા હતા. વળી પાછો એક વીજળીનો આંચકો આવ્યો પણ હવે મનમાં… એકીટશે એ આસમાનીને ચુંબન કરતી પતંગ સામે જોયા કર્યું. એક છોકરો મૂકાવે, બીજો ફિરકી પકડે, ત્રીજો ચગાવે.
ઘર આવી ગયું. પણ પતંગ ના ગઈ. મમ્મી સમજી ગઈ. એક નાનકડી પતંગ લઇ આવી. ફિરકી નહિ, પણ માંજાનો ટૂકડો. એ પતંગ એણે મૂકાવી, પણ ચગે ક્યાંથી ? મેદાનમાં પતંગે થોડા ગોથાં ખાધા. દોડો એટલે પતંગમાં પવન ભરાય, દોરી ટટ્ટાર થાય અને એક મિથ્યા અહેસાસ થાય કે પતંગ આપણાથી ચગે છે. જેવા તેવા કાલ્પનિક સુખને બે ઘડી સ્પર્શવાની ઝંખનાનો સળવળાટ ત્યારથી કદાચ હસ્તરેખાઓના સળમાં સંતાઈ ગયો.
મન બહુ હતું પતંગ ચગાવવાનું… પણ એકલપંડે કંઈ પતંગ ચગી નહિ. અઘ્ધર થઈ, પટકાઈ પડી. વળી જરાક પરાણે પરાણે હવામાં તાણી. પણ પતંગથી પવન રિસાયેલો હતો. એ ઢળતી રાત્રે માત્ર પતંગ જ પૃથ્વી પર પટકાઈ નહોતી, એક સપનું ય ધરતી સરસું સૂઈ ગયું હતું.
પછી થોડા વર્ષો એક વિચિત્ર ધારો આવ્યો. દર ઉત્તરાયણે બજારમાંથી એક-બે રંગબેરંગી પતંગ લેવાની, ભડકામણા રંગે રંગાયેલી ફિરકી લેવાની. બઘું ખરીદીને ઘરમાં મુકવાનું. ફિરકી લઇને ફરવાનું દોરો રમકડાંને વીંટવાનો. પતંગને બે હાથે પકડીને એના કાગળ સાથે રાસડા લેતી હવાનો ખડખડાટ સાંભળવાનો. જાણે પતંગમાં પ્રાણ પ્રતિષ્ઠા થાય ! બસ, પતંગ ઉડે નહિ તો કંઇ નહિ, એને અડીને એને લઇને બસ કલ્પનાઓમાં ઉડાડવાની !
કોલેજ કાળમાં એવી જ રીતે ફૂટપાથ પરથી જતી કોઈ ફૂટડી કન્યાને જોઇને કલ્પનાઓમાં જ એની સાથે કન્ના બંધાઈ જતા. મનમાં ને તનમાં તરંગોના પતંગો ઉડાઉડ કરતા. હજુ ‘કાયપો છે’વાળા ફિલ્મી સોંગનેવાર હતી ને રેડિયો પર દર સંકરાતે ‘ચલી ચલી રે પતંગ મેરી ચલી રે, ચલી બાદલોં કે પાર…’ અચૂક વાગ્યા કરતું. હવે અગાશી પર પતંગરંગ અને પતંગજંગના સાક્ષી બનવા માટે દોસ્તોના આમંત્રણ મળતા. પહેલીવખત એક સંક્રાંતિ ઘરની બહાર એક મિત્રની અગાશીએ કરી. ચોમેર વાગતા ટેપરેકોર્ડરના અવાજો. ચિચિયારીઓ નીચેથી ઉપર આવતી વાનગીઓ. અને બાજુની અગાશી પર ત્રાંસી આંખે જોઇને મુસ્કુરાતી કેટલીક ગરમ મસાલેદાર ખાટીમીઠી વાનગીઓ ! પતંગ ચગાવવાની લિજ્જત કરતા આ માહોલી મસ્તી જાતને જ હવામાં ઉડાવવા માટે કાફી પણ હતી, અને કેફીપણ હતી !
પતંગો ઉડતા રહ્યા, કોલાહલ વધતો રહ્યો. પણ પહેલી વખત જ્યાં સંકરાત કરી એ દોસ્તોના સંબંધો કાળના કસાયેલ માંજાથી કપાતા ગયા. ઘડીમાં ઉંચે લહેરાતો પતંગ પળવારમાં કોઈ ઝાડની ડાળી કે ઇલેક્ટ્રીકપોલ પર ચાડિયાની માફક લટકતો દેખાય કે ક્યાંક વધસ્તંભે રહેલા ઇસુ જેવી શહાદત વહોરતો લાગે ! બસ, એમ જ સમયના અવકાશમાં કેટલીક મૈત્રીના પતંગો કારકિર્દી કુટુંબની હવામાં અઘ્ધર થયા પછી દૂર દૂર સરતા ગયા. અને ધીરે ધીરે નાનકડું ટપકું બનીને, આંખોથી ઓઝલ બની ગયા ! રહી ગયા ગૂંચવાઈને લટકતા તૂટેલા દોરાના ગૂંચળાઓ.
…વર્ષો પછી અમદાવાદના ગીચોગીચ વિસ્તારમાં એક બોસ, એક દોસ્ત ગણાય એવી વ્યક્તિને સંક્રાંતની પૂર્વસંઘ્યાએ વર્ષોના સંબંધોના નાતે મળવા જવાનું થયું. દર વખતે તો વાતો ઓફિસ કે ડાઇનંિગ ટેબલ પર થાય, પણ આ વખતે એ પાવરફૂલ પર્સન એમના સામ્રાજ્ય બનેલા કાર્યક્ષેત્રની જ ઉપરના માળે આવેલા ઘરની અગાશી પર હતા. એમના બે નાનકડાં દીકરા-દીકરીને એ યુવાન પિતા પતંગ ચગાવવાનું શીખવાડતો હતો. ભારે ઉમળકાથી ફિરકી લઈને દોડતો દોડતો ! અચાનક જાણે દિમાગમાં પાર વિનાના પતંગો ગુલાંટ મારવા લાગ્યા. ફાટેલો પતંગ ગુંદર પટ્ટીથી સંધાતો હોય એવું લાગ્યું. ગગનવિહારી પતંગની ફિરકી પકડીને દોરાને ઢીલ આપતી વખતે અંગૂઠા-આંગળી વચ્ચેની જગ્યામાં ગલીપચી કરીને ફરતા લાંકડાના ખૂંટાની ગતિ મહેસૂસ કરી. જાણે દિલને વ્હીલ આવ્યા અને સાયક્લિક સરક્યુલર મોશનના બાયબ્રેશન્સ પગથી માથા સુધી ‘ધુમરી’ લેવા લાગ્યા ! પછી ઉંચે ઉંચેને ઉંચે જતી પતંગની તાણને હાથમાં પકડીને અનુભવી. જાણે ચુંબક સામે ઝઝૂમતી ટાંકણી ! આવેગનો પ્રવેગ, આકર્ષણનું ખેંચાણ… દોરી આપણને ઉડાવી જાય એવી ન હોવા છતાં એવું મને તો થાય કે કાશ, આટલા સ્ટ્રેચિંગ ટેન્શનથી આપણને ય જો હવામાં ઉડાવી દે… તો એ હવા મેરે સંગ સંગ ચલ…
* * *
હાઉ બ્રાઇટ ઓન ધ બ્લ્યુ, ઇટસ એ કાઇટ વ્હેન ઇટ્સ ન્યુ ! એક અંગ્રેજી કવિતાનું આવું મુખડું છે. વાદળી આકાશના સ્ક્રીન પર પતંગોના કેવા કલર પિકસેલ્સ ૧૪મી જાન્યુઆરીએ ભારતભરમાં ઝગમગશે ! છત પર આપણી આંખોને પાંખો આવશે ! માહોલ જો હોય તંગ, થયો હોય મોહભંગ, તો ઠલવો આકાશમાં રંગ, લહેરાવો લિજ્જતથી પતંગ ! પૂંછડિયો હોય કે બાંડો, ઠુમકા લગાવે એ ગાંડો !
પતંગ ગુજરાતી બોલીના સ્પેશ્યલ શબ્દપ્રયોગમાંનો એક છે. જેને ગમે ત્યારે સ્ત્રીલિંગ કે ગમે ત્યારે પુલ્લિંગ તરીકે લોકો લખતા બોલતા હોય છે ! પતંગ ચગ્યો પણ ચાલી જાય, અને પતંગ ચગીએ પણ ! ઇન શોર્ટ, ચગી હોય કે ચગ્યો હોય – સિતારો સે આગે જહાં શોધવા માટે ઉપરને ઉપર જાય, ત્યાં સુધી ભાષા કરતા આસમાનોં કે છૂને કી આશાવાળી ઉડાન વઘુ મહત્ત્વની છે !
પતંગોનું ય એવું, આમ તો માણસ જેવું ! ગમે તેવો સુંદર નમૂનેદાર મોંઘોદાટ પતંગ હોય, પણ ધાબામાં પડ્યો રહે કે દુકાનમાં ટંિગાતો રહે ત્યાં સુધી પતંગ કેવો ? પતંગનું ‘પતંગપણુ’ ત્યારે જ સાર્થક થાય, જ્યારે એ વહેતા વાયરા સામે સામી છાતીએ બાથ ભીડીને ઉડાનભરે, આકાશમાં લહેરાય ! પતંગ અગાશીએ સલામત હોય છે. ન કોઈ ડર, ન કોઈ ફિકર ! પણ એ કંઇ એના કમાન-ઢઢ્ઢા કે માંજાની મજબૂતાઈની કસોટી નથી. એ તો ‘આ પતંગ, આ પવન…’ એ જ શીખવે… એકબીજાને અનુકુળ હો, તો આખું આકાશ હાથમાં આવે’ ના ન્યાયે જ્યારે હવામાં ઉડે છે, ત્યારે પતંગત્વની દીક્ષા મેળવે છે.
છોકરીની ચોળી કસોકસ તંગ થઇ જાય છે, ત્યારે એ પતંગ બની જાય છે. એવી છોકરીની કાયાના કામણ સાથે આંખોમાં આમંત્રણ દેખાય, ત્યારે છોકરો પતંગ બની જાય છે. કોઈ નવજાત યુવાનને જોબ કે પ્રમોશન મળે અને એ પતંગ થઇ જાય… અને કોઈ એકાકી વૃઘ્ધને વ્હાલભરી વાતો મળે અને એ પતંગ બની જાય ! શિશુ વાત્સલ્યભર્યા હાથોથી હવામાં ઉછળીને ખિલખિલ હસે ને પતંગ બની જાય ! અંગતદોસ્ત કોઈ કાળજીથી ભૂલ બતાવીને કાન ખેંચે ત્યારે સંબંધ પતંગ બની જાય ! સિતારામઢી રાતે હાથના અંકોડા સુંવાળી હથેળી સાથે ભીડાય, અને ચિત્તડું પતંગ બની જાય. ટાઈટ સ્વીટ હગ વચ્ચે જ્યુસી લિપલોક થઇ જાય અને ઉન્માદના ધબકારે હૈયું પતંગ બની જાય !
કોઈ આત્મીય સંબંધની માફક જ પતંગ પણ અપેક્ષા નહિ, પ્રેમના બંધનનું મહાત્મ્ય મૌન સંવાદથી શીખવે છે કોઈને ઝટ સાચં-સારું બંધન થનગનતી ‘વાઇલ્ડ હોર્સ’ યુવાનીમાં ગમતું નથી. પણ નીચે સ્નેહની, ભરોસાની, ખુશીની, પરિવારની, દોસ્તીની મજબૂત માંજાવાળી ફિરકી હોય અને એની દોરીનો કન્નો 
પતંગની છાતી એ જોડાયેલો હોય ત્યારે જ એકલો લાગતો પતંગ હવામાં તેજ ગતિએ સડસડાટ ટોચે જઇને બેસે છે, અને કુશળ હાથમાં પોતાની જાતને ખુલ્લી અને ઢીલી મૂકી દે, ત્યારે જ લૂંટાયા વિના જરૂર પડે થોડો ઉપર-નીચે થઇ, ગોથ લગાવી, પેચ જમાવીને પણ પોતે ‘સ્કાય હાઈ’ બનીને ‘ક્લાઉડ કિસ’કરતો રહે છે !
ઓહ પતંગ ! જેવો ઉપર ઉડે, આકાશમાં આગળ વધે, બીજાઓથી ટોચ પર પહોંચે કે તરત જ એના એક માંજાને વગર વાંકે કાપવા માટે કાચપાયેલી દોરીઓ તૂટી પડે છે કારણ ? બસ, પતંગ આવા ઠાઠથી અઘ્ધર થયો જ શા માટે ? એને લુઢકાવીને, કાપીને, જમીનદોસ્ત કરીને જ આપણને રોમાંચ થાય ! કેટલા પતંગો ચગ્યા એ પોઝિટિવિટી પર નહિ, પણ કેટલા પતંગો કાપ્યા એ નેગેટિવિટી પર જ બાજુવાળી બાળાનું સ્માઇલ મળે, ને એટલે જ એ સ્ટાઇલ ગણાય ને !
વેલ, ક્યાંક વાંચેલા સાક્ષર ઠક્કરના શબ્દો પતંગ બનીને દિમાગમાં ઉડે છે: પતંગ ક્યાં ક્યારેય કપાય જ છે ? કપાય છે દોરી ! સાથે મળીને ભલભલી મુસીબતોને કાપી શક્તી દોરી જ્યારે પતંગથી વિખૂટી પડી છે, ત્યારે સંવેદના, સ્પંદનોનો નાતો તૂટ્યા બાદનો પતંગ ભોંયભેગો થઇ જાય છે ! પછી એના કાગળ ધીરે ધીરે ચિરાય છે, ફાટે છે, રંગો ઉખડે છે, કોઈક ખૂણે એના ખડખડાટનો સૂક્કો અવાજ કાને અથડાયા કરે છે. પવન એને આરપાર વીંધતો રહે છે. લીરેલીરા થઇ ગયેલું પતંગનું બદન જર્જરિત થઇને ધજાની માફક સંજોગોની હવામાં ફરક્યા કરે છે. કાળના બોજથી એનાવાંસના અસ્થિ બેવડા બનીને તૂટતા વિખરતા જાય છે. તંગ, ચુસ્ત, તંદુરસ્ત એવો કાગળ તાપમાં કરચલિયાળો બનતો જાય છે ! ત્યારે નથી હોતી ફિરકી, નથી મળતો માંજો ! રહે છે બસ ઉડાનની યાદો અને સપનાઓની કરચો !
રે પતંગ ! ન એક સાથે ઉડી શકે, … ન એને એકલા એકલા ઉડવું ગમે ! ક્યાંક ઉડતા ઉડતાપેચ જામે, અને કપાયા વિના પતંગો મોજ લડાવે… એવું તો આસમાનમાં ય નથી થતું, તો જમીન પર ક્યાંથી થાય ? માંજો મજબૂત ન હોય, તો કેટકેટલા પતંગો લહેરાય, પણ એકેય આપણા હાથમાં ન આવે, ને જીંદગી રંગબેરંગી ન બનાવે ! પછી રહે સ્મિતભંગ.
(શીર્ષક પંક્તિ: સંદીપ ભાટિયા)
# ૨૦૦૯માં આ લેખ છપાયો ત્યારે વરિષ્ઠ કવિ અને ભાવનગર ગુજરાતી ભાષા સાહિત્ય ભવનના મિતભાષી અધ્યક્ષ વિનોદ જોશીનો સવારના પહોરમાં પહેલવહેલો હુંફાળો ફોન આવેલો ટે હજુ યાદ છે. મેં સહજભાવે અનાયાસ લખેલો આ લેખ એમને ગુજરાતી ગદ્યના ઉત્તમોત્તમ લેખોમાં સમાવી શકાય એવો બળકટ લાગેલો. તમને જુદું ય લાગી શકે. મને તો એ બસ મારાં હૃદયની બહુ નજીક લાગે છે. હેપ્પી મકરસંક્રાંતિ...
ARVIND BAROT
January 14, 2012 at 3:32 PM
વાંચતાં વાંચતાં પતંગ થઇ જવાય એવો લેખ છે.મોજ આવી ગઈ.
LikeLike
Tamanna shah
January 14, 2012 at 3:38 PM
Happy Makarsakranti..JV sir..
LikeLike
Rajesh Gandhi
January 14, 2012 at 4:10 PM
Happy “Makarsankranti” Have a Nice Day……..
LikeLike
arpita
January 14, 2012 at 4:35 PM
sir,lekh mast chhe but tamaru zingthing missing chhe 😦
happy uttarayan chikki, n sherdi 🙂
lots of love 🙂
LikeLike
hasit vyas
January 14, 2012 at 4:36 PM
ha kalam na sarathi tame khara……..
itihas ma amari , pan kori pati hoy 6.
LikeLike
hasit vyas
January 14, 2012 at 4:52 PM
with due regards to sri sandip bhatia
LikeLike
chirag
January 14, 2012 at 5:23 PM
wrong sentance…….સહેજ ભીની સ્હેજ કોરી હોય છે, લાગણી અણસમજુ છોરી હોય છે….હોય છે રંગીન પતંગો સહુ કને, બહુ જ થોડાક કને __________ દોરી હોય છે !…..fill the gap..something is missing….
LikeLike
jay vasavada JV
January 14, 2012 at 7:03 PM
nope
LikeLike
mayu
January 14, 2012 at 11:22 PM
JV tamara badha lekho evergreen lage 6…!!! game tetli var vacho nava j lage 6….!!
have bahu raah na jovdavta vahela dose aapjo… amne addict ne….
LikeLike
Parth Joshi
January 15, 2012 at 1:32 AM
hummmmmmmmmmmm
LikeLike
Nandini pandor,cept university,architecture student
January 16, 2012 at 12:21 AM
mast,maja aavi gai vachi ne.
je man ma hati ae badhi j lagni o ,badhi j na kaheli abhivyaktio jane ahi j vachi lidhi…man khushi thi bharai gayu..pelu kahevay ne ke ” ha ha..bas aavu j badhu thay makarsakranti ma” 🙂
LikeLike
anil gohil
January 22, 2012 at 11:36 PM
makarsakranti ane navratri gujaratri tahevar che
gujarat ma loko diwali nathi ujavata, uttrayan ane vasi uttarayan na divse fatakda fode che
uttarayan no tahevar 5 divas na vacation sathe manavie; navratri nu vacation 11 divas nu karie.
divali nu vacation 3 divas nu karie.
j loko ne navratri no ghonghat sahevato nathi e loko vacation manva gujarat bahar jai sake ane garba rasiao aaram thi savar sudhi garba rami sake
LikeLike
champak
January 15, 2012 at 1:11 AM
nice
LikeLike
Kinnari Shah
January 25, 2012 at 11:43 AM
Bahu j O6a kane LAGNI ni dori hoi 6e.. 🙂
LikeLike
Hemen Patel
January 14, 2012 at 5:30 PM
Gr8 Artical sir….
happy makar sankranti…………
LikeLike
Manish Joshi
January 14, 2012 at 5:39 PM
Sahebji,lekhma Kavishree Ravji Patel jevo khalipo mehsoos thay chhe.
Excellent. I also feels the same of your thoughts on relations.
LikeLike
Balendu Suryakant Vaidya
January 14, 2012 at 7:27 PM
….I am flying to my childhood in early sixties in taluka villages of Kutch, purchase sheet of papers from Voraji’s small shop, cut them in square, get old bamboo chips from some where, make our own kite, use normal strings, manjo and glass were not heard of. Makar Sankrnati was not a festival of kite flying for us as we used to fly for almost entire winter, but it was a festival for handing out grains to beggars…father was magistrate and I had more of a friend then peon, Jattu Dodia, we sit outside our house with a large sack of Bajri and distribute to all beggars, (whom we used to know by names!) and in return we used to get earthen toys, cart, horse, our price collection of toys!!
It was (and is) a day to enjoy ‘Ganderi’ (small pieces of Sugar Cane, with skin removed and ready to chew, sprinkled with Rose Water), Til sankli, Uppar Ghee laddo (speciality of Kutchhi nagars) and Khichdo made from wheat & fresh Gud.
We had a battery operated Philips portable radio and enjoy on AIR, live commentary from Jyotindra DAve & his friends, on what is happening in the sky of Surat & Ahmedabad, on AIR.
Time fly…….and we too….
LikeLike
hitesh baraiya
January 14, 2012 at 9:14 PM
nice lekh
LikeLike
Rocket Singh
January 14, 2012 at 9:20 PM
સહેજ ભીની સ્હેજ કોરી હોય છે, લાગણી અણસમજુ છોરી હોય છે….હોય છે રંગીન પતંગો સહુ કને, બહુ જ થોડાક કને દોરી હોય છે !–Nice………..
LikeLike
bforbihagBihag
January 14, 2012 at 9:34 PM
Don’t put too much in store by what Vinod Joshi says! He thinks “Naa’va betha ne nal vahi gaya re lol” is a poetry! Forget about being the best piece of prose in Gujarati literature, this is not even ‘your’ best!
LikeLike
jay vasavada JV
January 15, 2012 at 1:32 AM
lol.pasand apni apni..khayal apna apna…i lije dis work of mine 🙂
LikeLike
piya
January 15, 2012 at 9:51 AM
Hi Jay, Many thoughts woven together…gave many more relative memories to think over…
LikeLike
vishal jethava
January 14, 2012 at 10:48 PM
મારો મોસ્ટ ફેવરીટ લેખ…! 🙂
કાઈટ એઝ અ લાઈફ ! સુપર્બ.
LikeLike
Parth Joshi
January 15, 2012 at 1:32 AM
KYAREK TO BLOG UPAR MUKASHO J NE AEVI AASHA VALA ARTICLES MA THI AEK.
3 VARAS THAYA AANE VANCHE JAT JODE JODI NE JOVUN TO KETALI BABTO MA MANJO PIVDAVANI ICHA HATI. BAHU OCHI MA PIVDAVI SHAKYO BAHU BADHI BE DARKARI NE LIDHE J BAS AEM J E ICHA O JAVA DIDHI. EKAD BE MA MANJO MAJBUT KARI SHAKYO. HAJU BEST DHAR KASA MA AAVI J NATHI .
AMUK BABATO MA ICHA ANE PRAYTNO BANNE HATA PAVAN JATO RAHYO, NE FARI AAVYO J NAHI GAMME TE TATALA ZATAKA MARYA PAN MARI PATANG 9 ANE KHALI MARI J PATANG ) J NA CHAGI SHAKI.BAKI AE PATANG PASE UDAVA MATE BADHU J HATU.
AEK JUNI PATANG NE NAVI PATANGO MANAGE KARAVA NA BHAR TALE UDAVA NI OCHI SAMBHAVANA HOVA THI ANE PATANG PRATYE MAN UTARI GAYU HOVA CHATA TU TO MARI FAVORITE AEM KIDHU TO PATANGE DORO TODYO ANE POTANO RASTO KARI LIDHO.
VARASO SUDHI VARAM VAR PAVAN BESI JATO TO AA GALA MA PAVAN SATHE MANE BE DARKARI PAN NADI GAI.
SAHU THI GAMATI PATANG AE RITE GAI KE PACHI J NA AAVE. JANE JIVAN SHUNY THIA JAY AEVO KHALIPO ANUBHAVYO PAN CHATAY HAJU KAIK UDE CHE PATANG JEVU…… JENE HAVE BAHU BADHI JANG NATHI JITAVI HAVE, ICHA O J NAHI PAN PLANING ANE NAKASHA BI BADLAYA CHE. JE UDE CHE AEMA HAJUY ASHA CHE KE FARI JITUSHU AAKHASH JE CHE AENA SAHARE
AATALA VARASO MA SHRESHT PATANG BAJ HUN NA BANI SJAKYO AE KABUL…… PAN AETALU CHOKKAS SAMAJI GAYO KE SARO PATANGBAJ MOTE BHAGE THODO ANUBHAVI HOVO J JOIYE .
bahot shukriya badi maherbani Sirji for sharing this ARTICLE.
LikeLike
asif mansuri
January 15, 2012 at 8:21 AM
super, exellent
LikeLike
scctsurat
January 15, 2012 at 11:01 AM
Connecting the kite with real life is very good.
LikeLike
Jitesh mori
January 15, 2012 at 11:04 AM
Nice sir,,, vanchi ne maja avi,,,,,
LikeLike
Dharmesh Vyas
January 15, 2012 at 11:55 AM
વાહ જયભાઈ… મજા આવી ગઈ… બહુ જ સરસ
LikeLike
Envy
January 15, 2012 at 1:26 PM
Really nice piece on ‘Patang’ and utrayan. I also am waiting for some missed pieces of yours.
*
Congrats for Thailand visit…enjoy full being ‘Patang’ there, a awesome place to be (I have been there 5 times in young age, a perfect age to go :D)
LikeLike
NALINSUCHAK
January 15, 2012 at 6:16 PM
JAY,,,EXCELLENT…WITH LOVE,,,NALIN SUCHAK….
LikeLike
NALINSUCHAK
January 15, 2012 at 6:26 PM
JAY BHAI , bahu j sundar shaishav na sansmarno…ane madhzarti abhivyakti,,,,vanchye j javu pade.. ne achank j fullstop ave tyare khabar pade ke jalebi fafda khalas thai gaya,, jibh pachhi dantma famfosya kare evo swad.. shu kahu vadhu,,,,tamne vachva e tamne malva jevu sukh hoy chhe.-
tmaro Nalin Suchak
LikeLike
vnvanza
January 16, 2012 at 12:04 AM
sache j manas nu jivan ek patang ane dori jevu che…very appropriate article for humanlife
LikeLike
kishan
January 16, 2012 at 9:46 AM
owsom
LikeLike
Amit Andharia
January 16, 2012 at 10:49 AM
Kiteistic Life… ❤
LikeLike
GAURANG BAGDA
January 16, 2012 at 11:17 AM
dhil ni k khech ni badha manas pase hoy j che dori,
vank che danat no je hoy mithi to kyarek khori,
jivan ma bas ame atlu j shikhya e dosto,
pech lagado na hamesha kyarek pech thi sambandho pan dyo jodi.
LikeLike
rajmaniar777
January 16, 2012 at 1:48 PM
Jaybhai,
I got tesdo in reading this very much.
I think at that time, 1 Rupee coin were n’t inserted in Tal Ladudi,
only 25 or 50 N.P.coins were there.If 1 Rupee coins U got, U R lucky at that time !!!
Hoping more and more nice reading,
LikeLike
Gaurang Patadia
January 16, 2012 at 6:42 PM
Hi Jv,
I went back to fast memory lane of uttrayan and my childhood.
Uttarayan is by far the most favourite festival of mine where everyone can enjoy as per their test, kids in flying kites, youngsters in flying hearts and adults i flying fun.
Happy uttarayan JV
Gaurang
LikeLike
Husainali Vohra
January 16, 2012 at 11:24 PM
kite=life
LikeLike
pri
January 17, 2012 at 12:27 PM
bhu j saras,
aje ghana vakhat pachi (at least after 6 to 8 years) jvg tamaro lekh vanchyo vanchi ne aankh ma thi pani ne modha par ni smile jane khasti j nathi
prashnsa to shu karu apni kadach shabdo pan ochha pade
but really wow..
LikeLike
pri
January 17, 2012 at 12:31 PM
tamari vato thi j ahi (las vegas) i celebrated kite flying festival one of my favorite festival
thanks for this wonderful lekh.
LikeLike
siddharth
January 17, 2012 at 11:28 PM
jay bhai…. superb, seems like kite is just ot
her word of imagination …ek vakhat times of india ma tamara patang par na quotes vanchela….e link pan mukava vinanti……
LikeLike
Nandini pandor
January 19, 2012 at 5:21 PM
mast
LikeLike
pratik shukla
January 19, 2012 at 5:43 PM
speechless………………………..lollzzzzzzzzz
LikeLike
Jignesh Rathod
January 21, 2012 at 12:26 AM
one of the very classical articles. vanchta vanchta vanchta j rahiye bs puro j na thay em vicharta rahiye…
LikeLike
SUDHIRKUMAR ANILBHAI TATMIYA
January 23, 2012 at 10:02 PM
verygood Boss,,, vanchi ne maja avi,,,,,,,,,,,,,,,
હરિયો નવો નવો પતંગ ચડાવતા શીખ્યો’તો
એટલે આખો દિવસ બસ
એ અને એના પતંગ.
એના બધા પતંગ એક જ રંગના – ભૂરા.
એ વળી ચગાવતા પહેલા
એના પર જાતે ચિતરામણ કરે.
એ પહેલા આખા ફળિયામાં દોડતો બધાને કહી આવે,
‘જો જો, મારી સાથે કોઈ પેચ ના લેતા’
ને પછી પતંગ ઊંચે ને ઊંચે ચગાવે રાખે.
મોડી સાંજે
મા બૂમો પાડી બોલાવે ત્યારે
એ પતંગને જાળવીને ઊતારી લે
ને જતનથી ઘરે લઈ જાય.
એની કાળજી જોઈને લોકો હસતાં,
‘હરિયા આ પતંગ છે, પતંગિયા નથી’
ગઈકાલે એક અવળચંડાએ
ભાર દોરીએ એનો પતંગ કાપી નાખ્યો.
પોતાની અડધાથી વધારે દોરીને જતી જોઈને
પલકવાર માટે હરિયાની આંખો તગતગી ગઈ,
પણ એકેય આંસુ નીકળ્યું નહીં.
હરિયો કદી રડતો નહીં.
સૂતી વખતે હરિયાએ
મનમાં ને મનમાં
બાકી બચેલી દોરીની ગણતરી કરી.
ઝાંખા ફોટામાંની
ભૂરું ખમીસ પહેરેલી આકૃતિને
જોતા જોતા એ ગણગણ્યો,
‘પપ્પા કંઈ એટલા બધા ઉપર તો નહીં ગયા હોય’
LikeLike
Krunal
January 29, 2012 at 1:13 AM
touch thai gayu…
LikeLike
chirag
January 24, 2012 at 5:20 PM
very good
LikeLike
Shreya Solanki
January 29, 2012 at 9:23 PM
hi jv sir….it was awesome ……..:P…:D
LikeLike
Shreya Solanki
January 29, 2012 at 9:25 PM
HI jv sir….it was awesome 2 read
LikeLike
hiral dhaduk
March 27, 2012 at 3:16 PM
very touching article.mazzzzza padi gai.
LikeLike
parita kathiriya
December 3, 2014 at 8:00 PM
wooowwww…. what a hight of thinking you are having jay sir..
its one of the most beautiful and hart-touching blog i have ever read of yours…
LikeLike
મનસુખલાલ ગાંધી
September 6, 2016 at 6:34 AM
સરસ લેખ છે.
LikeLike